درخت سیب بزرگی در زمان های دور زندگی می کرد .

پسرک عاشق این بود که در زیر درخت سیب هر روز به بازی مشغول شود .

او از درخت بالا می رفت ، بر شاخه های آن می نشست ، سیب می خورد و در سایه آن استراحت می کرد.

سال ها گذشت و پسرک بزرگ شد و دیگر برای بازی نزد درخت نرفت .

روزی او بازگشت . درخت از او خواست که باز هم در کنارش بماند و بازی کند .

پسرک جواب داد ، من دیگر بزرگ شده ام و دوست دارم اسباب بازی داشته باشم ، اما پولی برای خرید ندارم .

درخت گفت : من پول ندارم ، اما می توانی سیب های مرا بچینی و آنها را بفروشی و اسباب بازی بخری ، پسرک با خوشحالی این کار را کرد و رفت و دیگر باز نگشت .

پس از مدت ها ناگهان درخت متوجه شد که پسرک بازگشته است . درخت باز از پسرک خواست که با او بازی کند .

پسرک که دیگر جوانی برومند شده بود گفت : من دیگر خانواده تشکیل داده ام و می خواهم برای آنها سرپناهی بسازم . تو می توانی کمکم کنی ؟

درخت گفت : شاخه های مرا ببر و با آن خانه بساز .

پسر مشغول به بریدن شاخه ها شد . باز او رفت و درخت را تنها گذاشت . در یک تابستان داغ پسرک که مردی میانسال شده بود به نزد درخت بازگشت .

درخت باز هم به او گفت : که بیا با هم بازی کنیم . مرد جواب داد دیگر من پا به سن گذاشته ام و ترجیح می دهم قایقی بسازم و به ماهیگیری مشغول شوم .

درخت گفت : تنه مرا ببر و با آن قایقی بساز .

مرد این کار را کرد و باز هم برای مدت ها رفت . پس از سالها پسرکه تبدیل به پیرمردی شده بود ، بازگشت .

درخت گفت : متأسفم دیگرچیزی ندارم که به تو بدهم . حتی سیب هم ندارم که از تو پذیرایی کنم .

پیرمرد جواب داد : اشکالی ندارد ، من هم دندانی برای گاز زدن سیب ندارم .

درخت گفت : تنه ای ندارم که از آن بالا بروی ، مرد گفت : دیگر پاهای من هم توان ندارند .

درخت گفت : راستی یک چیز مانده و آن هم ریشه های خسته من هستند .

پیرمرد گفت : به آنها نیازی ندارم . از گذران عمر خسته ام .

درخت گفت : خوب پس بر روی ریشه های من دراز بکش و همینجا استراحت کن .

پیرمرد بر پای همان درخت کودکی آرمید و درخت اشک شوق ریخت .